Eens moet de eerste keer zijn: boos vanwege een tekening.

Dat sommige mensen soms aanstoot hebben genomen aan bepaalde juweeltjes uit mijn liedschrijvers-oeuvre, dat heb ik altijd wel begrepen. Maar dat er mensen zijn die boos kunnen worden over de tekeningen die ik maak, dat had ik nooit verwacht. Vandaag was het dan zo ver.

Met mijn onlangs uitgegeven boekje in haar handen kwam ze met kordate pas naar mij toe gelopen. Vrouwen lopen zeer zelden zo doelbewust naar mij toe, dus ik voelde aan mijn plotseling verschrompelde geslachtsdeel dat er iets goed mis was. Eenmaal aangekomen in mijn toch al krappe ‘personal space’ stopte ze op precies anderhalf centimeter voor mijn neus en priemde ondertussen op een nogal agressieve manier haar roodgelakte nagels ritmisch op de tekening op pagina 7 met de titel ‘Nurturing Thoughts’. Ze wilde wel eens weten wat ik precies bedoelde met déze tekening.

‘Nou, mevrouw’, stamelde ik, ‘ik verzin gewoon dingen en daar maak ik tekeningen over. Ik weet nooit echt wat ik er mee bedoel. Mensen moeten eigenlijk vooral zelf bepalen wat ze er in zien. Dat is niet echt mijn verantwoordelijkheid. Ik maak, jullie zien.’

‘Nou, ik schrik hier van!’ zei ze. ‘Hoe kom je erbij dat dit ‘nurturing’ is? Weet je wel hoe slecht flesvoeding is voor jonge kinderen?’

‘Pfff, dat vind ik totaal niet interessant’, probeerde ik. ‘Sterker nog, ik vind kinderen het meest oninteressante onderwerp ever in de hele geschiedenis van het complete universum. Deze tekening is dan ook niet mijn bijdrage aan de discussie over flesvoeding tegenover borstvoeding. Het is geen propaganda of zoiets, maar gewoon een tekening. Misschien is het vooral uw eigen projectie die u parten speelt. En dat is natuurlijk prima. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor wat u denkt te zien!’

Ik probeerde haar nog uit te leggen dat ze eigenlijk niet eens naar een afbeelding met hersenen en een voedingsflesje keek, maar naar wat inktvlekken op een stuk papier. Maar toen was ze al boos weggelopen, mij verbouwereerd achterlatend. Waarschijnlijk had ze toch nog nooit van Magritte gehoord. Misschien wel van Freud.

Ik heb het nog eens nagevraagd bij mijn moeder, en ik ben groot gebracht met de fles. Misschien komt het allemaal daar wel door…