Dit jaar exposeerde ik een grote selectie van mijn tekeningen tijdens Kunst aan de Vaart in Assen. Tijdens dit jaarlijkse kunstevenement stellen de bewoners van De Vaart hun huizen open: kunstenaars hangen hun werken op in de kamers en het publiek mag zowel de kunstwerken als de interieurs komen bewonderen. Ik kreeg een plek in een van de lege ruimtes in ’t Houtstek, een bedrijfsverzamelband in een voormalige houtfabriek aan de Vaart.

Voor een tekenaar die normaal gesproken in alle rust en stilte zit te tekenen op een donker kamertje waren deze twee dagen indrukwekkend. Ik vermoed dat ik in de totaal twaalf uren die ik op mijn ‘afwerkplek’ heb doorgebracht meer mensen heb gezien en gesproken dan in de twaalf maanden ervoor. Er was een voortdurende inloop van een grote verscheidenheid aan mensen. Sommigen waren even snel weer vertrokken als ze binnenkwamen, anderen liepen bewonderend en glimlachend langs de pentekeningen. Veelgehoorde opmerkingen waren onder andere ‘leuke humor heb je!’ en ‘jij hebt je laten inspireren door Escher!’. Ik kon zelfs naar aanleiding van de onmogelijke figuren met een enkeling mijn fascinatie voor wiskunde delen – iets dat zelden voorkomt.

Op zondag kreeg ik een bijzonder cadeau van een vrouw met wie ik zaterdag over kroontjespennen en inkt had staan praten. Tijdens het uitzoeken van de spullen van haar onlangs overleden man had ze wat van zijn oude tekengerei gevonden, zoals een oud potje inkt, een handvol kroontjes en wat penhouders. Die heeft ze aan mij gegeven, omdat ze dacht dat ik daar wel raad mee zou weten. Ik was daar enorm van onder de indruk en er sprakeloos blij mee. 

Jette Klijnsma, de commissaris van de Koning in Drenthe, en haar man kwamen ook nog even binnenrollen. Daar heb ik leuk mee gesproken over de fascinatie van sommige wiskundigen met het werk van Escher. Alleraardigste mensen!

Ook meesterlijk waren de reacties van sommige kinderen die door hun ouders meegesleurd werden. Er waren twee meisjes die de tekeningen van de lijsten en onmogelijke figuren niks aan vonden, maar bij de ‘vreemde dieren-tekeningen’ op de bovenste etage uitriepen: ‘Dat is pas kunst!’ Kinderen hebben vaak een betere kijk op kunst dan volwassenen, dus ik neem het ter harte.

(Foto: Lammert Aling)

Intrigerend was het om mensen stiekem te kunnen bestuderen. Vrijwel alle mensen kunnen zinnen uitspreken, maar het gaat meestal niet om wat ze zeggen maar om wat ze niet zeggen. Om hoe ze zich gedragen. En hoe ze opeens van houding veranderen als ze plotseling merken dat de maker van de werken die ze bewust of onbewust beoordelen zelf ook in de ruimte aanwezig is. Fascinerend waren de mensen die in enkele seconden een rondjes door de ruimte liepen en zonder iets te zeggen weer weg gingen – maar het is dan ook niet niks om met dergelijke temperaturen de hele Vaart af te lopen om ruim vijftig kunstenaars te bekijken. Misschien had ik gewoon geen leuk interieur zoals in de luxe huizen van de Vaart.

Maar de meeste mensen moesten vaak gniffelen om sommige tekeningen. Ze zaten optisch te puzzelen met de onmogelijke figuren en de, zoals sommigen zeiden, ‘mindfucks’. Ze vroegen zich soms af waar ze precies naar keken – waarop ik zei dat ze dat zelf maar moesten uitzoeken. En ze waren onder de indruk van al die stipjes en lijntjes. Iemand zei dat hij waarschijnlijk gek zou worden als hij zoveel stipjes en lijntjes zou moeten zetten. Ik zei dat ik al gek ben en juist weer stabiliseer door zo veel stipjes en lijntjes te zetten.

Kortom, het was een meesterlijk weekend en ik ben dankbaar dat ik mee mocht doen aan dit evenement. De organisatie en alle vrijwilligers hebben echt enorm hun best gedaan om er een goed lopend weekend van te maken en dat is ze goed gelukt. Maar ik ben natuurlijk vooral blij met al die onbekende mensen die zijn geweest en ik hoop dat ze ondanks de hitte een beetje lol hebben gehad.