Nu ik vlak voor een nieuwe expositie zit, moest ik denken aan een expositie van jaren geleden waar ik strips toonde en nog onder een bepaalde beruchte artiestennaam door het leven ging. Dat was in 2016 en columniste Annemarie Molema schreef een meesterlijke column over de opening. En waarvan ik nog steeds vind dat het het mooiste en eerlijkste is wat er ooit over mij is geschreven.
‘Twee jaar geleden vond ik je stom. Ik las jouw strips waarvan ik de tekeningen leuk vond maar de tekst altijd stom. Jouw grappen snapte ik niet en de clou ontging mij compleet. Jij zei kwetsende zinnen over mijn zo geliefde Assen. Hetzelfde Assen dat jou een bestaansrecht wilde geven. Soms kwam ik je tegen in de kroeg. Daar stond je dan met je semi-artistieke grote groene trui met een gat. Als vrienden met jou praatten probeerde ik wel eens contact met je te maken. Ik kwam er achter dat jij briljant was in het het ontwijken van oogcontact en het niet praten tegen mij en wel tegen mijn vrienden.
Ik gaf het op en observeerde je af en toe van gepaste afstand. Ik ontdekte dat je tussen jouw vrienden ontspannen was. Je had zelfs uitgesproken meningen over hoe dingen anders moesten voor kunstenaars en mede creatieve geesten. Soms was je briljant grappig maar je stem te zacht en je mening te hard. Ik dacht: ‘Ach, wat sta je daar nou te roepen als een boze verwarde kleine jongen die zijn medicatie was vergeten.’ Ik besloot er maar geen aandacht aan te besteden want wat je verwaarloost gaat kapot.
Maar ik had het het mis. Je kreeg de juiste aandacht! Je koos je richting. Daar stond je afgelopen vrijdag op de opening van jouw tentoonstelling. Je stond rechtop en keek mensen aan. Er waren mensen die in jou geloven en jij in hen. Tijdens het bekijken van je strips was jij nergens te bekennen. Later vertelde je dat je die aandacht maar ingewikkeld vindt. Je tekeningen waren tof. Ik liep meerdere keren terug om nog eens te kijken en steeds meer verstopte grappen te ontdekken. Jouw sneer naar de werkelijkheid over hoe lelijk soms beslissingen zijn waren heerlijk.
Ik raakte in gesprek met je en zag dat het anders was. Je was oprecht trots op wat jij deed en straalde dit uit. Je gaf aan dat je je gewaardeerd voelt als tekenaar en vol zekerheid wist jij dat je dé Asser striptekenaar bent. Zonder arrogant te zijn. Je was dankbaar voor de lieve mensen die in jou geloven, maar ook voor de degenen die jou een duw, een trap in de opbouwende richting hebben gegeven. Jouw kleren waren schoon, jouw meningen oprecht en jouw ogen maakten contact. Je was niet langer dat stomme boze gekwelde jongetje maar bent nu een gepassioneerde jongeman die weet wat hij doet en en het tegelijkertijd heerlijk vindt. Een jongeman die niet voor een stom debacle kiest, maar voor zijn eigen passie. Met pen en gitaar.’
Tekst: Annemarie Molema | Foto: Marcel J. de Jong